ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΡΗΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΤΣΑΙΝΑ

 

ΥΜΝΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΓΡΟΤΙΣΣΑ – ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΜΑΝΑ

Την  1η Σεπτεμβρίου (ημέρα Πέμπτη) οι Καλλιτσάνοι μαζί με συγγενείς και φίλους και πλήθος κόσμου από τα περίχωρα και όχι μόνο θρηνήσαμε το θάνατο της εξαίρετης και πολυαγαπημένης συγχωριανής μας, Ευσταθίας Καραμπεσίνη, της Κώστα-Φώνταινας, όπως τη λέγαμε.

Θρηνήσαμε το χαμό μιας θαυμάσιας και υπέροχης γυναίκας, μιας ηρωίδας αγρότισσας και πολύτεκνης μάνας, η οποία θεωρείται ότι με τους αγώνες, τις θυσίες, την οικογενειακή της δημιουργία και γενικά με τον τρόπο ζωής της έγινε πρότυπο Ελληνίδας Μάνας.

Η μακαρίτισσα έφυγε από τη ζωή την 31η Αυγούστου από την επάρατη νόσο της εποχής. Η νεκρώσιμη ακολουθία της εψάλη στον Ι.Ν. Αγ. Νικολάου του χωριού μας και η ταφή της έγινε κοντά στους γονείς της, στο κοιμητήριο του χωριού (στον Αη-Γιώρη).

Επικήδειο λόγο εκφώνησαν ο αγαπημένος μας παπά-Δημήτρης Λιακόπουλος και ο πολύ καλός μας φίλος και στενός φίλος της οικογένειας, κ. Θανάσης Κυριαζής, οι οποίοι εξήραν τη ζωή και την προσωπικότητα της θανούσης.

Της αποτίθηκε ο οφειλόμενος φόρος τιμής και κατευοδόθηκε στο αιώνιό της ταξίδι όχι μόνο με μεγάλη θλίψη και πόνο ψυχής αλλά με λυγμούς και αναφιλητά, με ανέκφραστο και αβάσταχτο πόνο, με ασταμάτητα κλάματα και με δάκρυα πολλά και με δάκρυα ποτάμι και με δάκρυα να πιει και ο κάτω κόσμος. Δείγμα της μεγάλης αγάπης που της είχαν όλοι.

Ο σύζυγός της και τα παιδιά της τη λάτρευαν και στην αρρώστια της τής συμπαραστάθηκαν μέχρι την τελευταία πνοή της. Την έκλαψαν απαρηγόρητα και την έθαψαν με κάθε τιμή. Και τώρα την έχουν στην καρδιά τους Άγια Εικόνα.

Η αείμνηστη γεννήθηκε το 1935 στο μικρό και όμορφο χωριό μας, την αγαπημένη μας Καλλίτσαινα, από την οποία ποτέ δεν έφυγε παρά μόνο μικροδιαστήματα για λόγους υγείας.  Ο Θεός τη συνέδεσε με τον ενάρετο, τον άξιο, τον υπομονετικό, τον πολύ σεμνό και φιλήσυχο σύζυγό της, κ. Κωνσταντίνο Καραμπεσίνη, με τον οποίο ευτύχησαν και δημιούργησαν μια πολύ ωραία οικογένεια.

Απόκτησαν εφτά εξαίρετα παιδιά (πέντε αγόρια και δύο κορίτσια) και δεκατρία εγγόνια, τα οποία και μεγάλωσαν με πολλούς κόπους και θυσίες, αλλά και με πολλή αγάπη και με τις Ελληνοχριστιανικές αρχές και αξίες. Στην οικογένειά τους φαίνεται ότι υλοποιείται απόλυτα η γνωστή εκκλησιαστική ρήση που λέει: «Όπου η πολυτεκνία, μετ’αυτών είη και η ευλογία Κυρίου».

Η αείμνηστη, στο σκληρό, το δύσκολο και πολυμέτωπο αγώνα της ζωής, σαν Ελληνίδα αγρότισσα και πολύτεκνη μάνα, αναδείχτηκε παράδειγμα προς μίμηση.  Οι δουλειές γνωστές και αμέτρητες,

Τα παιδιά, ντύσιμο, πλύσιμο, μαγείρεμα, ζύμωμα, χωράφια, αμπέλια («θέρος-τρύγος πόλεμος»), ελιές («το μάτι δειλό μα το χέρι τολμηρό»), κήποι, ζωντανά, γέροι γονείς, πεθερικά, κοινωνικές υποχρεώσεις και τόσα άλλα.

Συνεχής αγώνας, μάχες καθημερινές. Στις κοινωνικές υποχρεώσεις απόλυτη συνέπεια. Στις χαρές, στις λύπες και στις κοινωνικές εκδηλώσεις πάντοτε παρούσα, με μεγάλο σεβασμό στα ήθη, στα έθιμα και στις παραδόσεις του τόπου μας. Δεν ήξερε πολλά γράμματα αλλά καθημερινά παρέδιδε μαθήματα μητρότητας, φιλοξενίας, καλοσύνης, ανθρωπιάς και αγάπης.

Στα του χωριού η ζωή την είχε κάνει επιστήμονα. Το σπίτι της ήταν πάντοτε ανοιχτό. Οι πρόγονοί μας έλεγαν: «Τα σπίτια δα τι τά ’χουμε; Τά ’χουμε να είναι ανοιχτά για να περνάει ο κόσμος, για να περνάνε οι φίλοι μας να τους φιλοξενούμε».

Και αυτό η μακαρίτισσα το είχε κάνει πράξη. Δεν υπάρχει άνθρωπος που πήγε στο χωριό και δεν τον φιλοξένησε. Ήταν ιδιαίτερα φιλόξενη, πολύ πονετική και στη φιλοτιμία της κανείς μας δεν μπορεί να τη φτάσει. 

Και την ψυχή της έβγαζε και μας την έδινε! Τα παιδιά του χωριού τα υπεραγαπούσε και τα θεωρούσε και δικά της παιδιά. Μάλιστα κάποια τα είχε και θηλάσει και μέσα τους ρέει το δικό της γάλα, το δικό της αίμα και πώς κι αυτά να μην την αγαπούν.

Όλους μας αγαπούσε και για όλους νοιαζόταν. Οι προσφορές της σε όλους μας είναι ανεκτίμητες. Ανεκτίμητη είναι και η προσφορά της στην πατρίδα. Εγέννησε, ανέθρεψε και της πρόσφερε εφτά άτομα, όλα οικογενειάρχες και χρήσιμα στην κοινωνία. 

Ήταν χαρούμενος άνθρωπος. Χαιρόταν να ακούει τα δημοτικά μας τραγούδια και όταν και στα 80 της έμπαινε στο χορό, πετούσε σαν δεκαοχτάχρονη. Ήταν ακούραστη. Νύχτα-μέρα στο πόδι. 

Δεν το έβαζε ποτέ κάτω. Είχε μέσα της μια δημιουργική δύναμη και μια αξιοπρέπεια, μια περηφάνια και μια λεβεντιά που την έκαναν να ξεχωρίζει. Ήταν μια υπέροχη Ελληνίδα μάνα. Ήταν σε όλα της άξια. 

Όσα και να πούμε γι’ αυτήν είναι φτωχά και λίγα. Της αξίζουν τα καλύτερα. Της πρέπει κάθε τιμή και έπαινος. Όπως είπε ο κ. Κυριαζής «ήταν η ψυχή του χωριού και μια ζεστή αγκαλιά για όλους». 

Με το θάνατό της ορφανέψαμε. Η ζωή στο χωριό δε θα είναι ωραία όπως πριν. Θα ζούμε όμως με την ομορφιά των ωραίων αναμνήσεων και με τις παρακαταθήκες που μας άφησε.

Πιστεύουμε ότι η αείμνηστη Ευσταθία Καραμπεσίνη έγινε πρότυπο Ελληνίδας μάνας, για την οποία είναι περήφανοι όχι μόνο οι δικοί της άνθρωποι αλλά και όλοι μας. 

Και εκτιμούμε ότι οι κοινωνιολόγοι και οι ειδικοί επιστήμονες αξίζει να μελετήσουν την προσωπικότητά της, καθώς και άλλες τέτοιες γυναικείες μορφές και να τις προβάλλουν σαν πρότυπα στην ελληνική κοινωνία, που σήμερα ιδιαίτερα τα έχει μεγάλη ανάγκη.

Αγαπημένη μας Σταθούλα, σε ευχαριστούμε και σε ευγνωμονούμε για όλα. Ευχόμαστε ο Πανάγαθος Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου «εν σκηναίς Αγίων» και να ρίξει βάλσαμο παρηγοριάς στα μέλη της οικογένειάς σου, αλλά και σε όλους εμάς που πενθούμε το θάνατό σου. 

Ευχόμαστε από εκεί που είσαι να βρίσκεις τρόπο να παρηγορείς τα παιδιά σου και τον άντρα σου. Να μας περιμένεις να ανταμώσουμε με την ίδια αγάπη που μας είχες.

Να είναι ελαφρύ το χώμα του χωριού μας που σε σκέπασε και το οποίο μια ολόκληρη ζωή το δούλεψες με τα άγια χέρια σου και το πότισες με τον τίμιο ιδρώτα σου. 

Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Θα σε θυμόμαστε πάντα με πολλή αγάπη. Θα ζεις αιώνια στις καρδιές μας σαν πρότυπο μιας υπέροχης Ελληνίδας μάνας.

Καλό σου ταξίδι – αιωνία σου η μνήμη.

Τα μέλη του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου της Καλλίτσαινας