ΕΦΥΓΕ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑ-ΝΙΚΟΣ

 

Στις 27 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους από γηρατιά με του Θεού την τάξη, σε ηλικία (91) ετών έφυγε... για τον άλλο κόσμο ο σεβαστός και αγαπημένος μας Παπα-Νίκος Καρακωνσταντής.

Πέθανε στην Καλαμάτα όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια (στην κόρη του τη Γιαννούλα) και έπασχε από άνοια (Αλτσχάιμερ). Η κηδεία του έγινε στις 29/10/2016 στο χωριό μας (στην Καλίτσαινα). Σ'αυτήν παρέστη ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Χρυσόστομος, ιερείς της Μητροπόλεως, συγγενείς, συγχωριανοί μας, κάτοικοι των περιχώρων καθώς και πολλοί γνωστοί και φίλοι.
 

Ο Σεβασμιότατος, στον επικήδειο λόγο του, μίλησε για τη ζωή και το έργο του εκλιπόντος και μετά την νεκρώσιμη ακολουθία μετέβη και στο κοιμητήριο, για την ολοκλήρωση των διαδικασιών της τελετής της ταφής.
 

Επίσης σύντομο επικήδειο εκφώνησε και ο εκπρόσωπος του Συλλόγου μας, Δημήτρης Γεωργόπουλος, ο οποίος είπε: “Θεωρώ ότι είναι άκομψο να μην μείνουμε στην ιερότητα και την ωραιότητα των λόγων του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη μας, γι'αυτό θα περιοριστώ και θα πω μόνο δυό λόγια.
 

Θα εκφράσω τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη όλων μας για την αγάπη και για όσα μας προσέφερε ο σεβαστός και αγαπημένος μας Παπα-Νίκος. Για όσα πρόσφερε στον καθένα μας ξεχωριστά, αλλά και σε όλους μαζί, καθώς και για όσα πρόσφερε στην ευρύτερη κοινωνία, τόσο κατά τη διάρκεια διακονίας του λειτουργήματός του, όσο και προ της χειροτονίας του ως ιερέας. Και αυτά είναι πολλά, γνωστά και ανεκτίμητα.
 

Σεβαστέ και αείμνηστε Παπα-Νίκο, εύχομαι το χώμα του χωριού μας που σε λίγο θα σε σκεπάσει και το οποίο όλα σου τα χρόνια το δούλεψες με τα άγια χέρια σου και το πότισες με τον τίμιο ιδρώτα σου, να είναι πανάλαφρο. Στα εξαίρετα και αγαπημένα μας παιδιά σου, στις οικογένειές τους και στους συγγενείς σου εκφράζω τα βαθιά μας συλληπητήρια. Επίσης σε αυτούς μεταφέρω τα συλληπητήρια των μελών του Συλλόγου μας, αλλά και φίλων και συμπατριωτών, οι οποίοι, για διάφορους λόγους, δεν μπόρεσαν να έλθουν σήμερα εδώ για να σε αποχαιρετίσουν. Προσδοκώντας, σύμφωνα με το Σύμβολο της Πίστεώς μας, ανάσταση νεκρών, εύχομαι καλό σου ταξίδι και καλή αντάμωση. Αιωνία σου η μνήμη.”
 

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ-ΝΙΚΟΥ
Όπως είναι γνωστό η ζωή του καθενός είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Ο καθένας μας έχει την προσωπικότητά του και στη συνείδηση των άλλων κατέχει θέση ανάλογη της συμπεριφοράς του και των έργων του, και όταν φεύγει από τη ζωή δεν λείπει μόνο από την οικογένειά του, αλλά από όλους μας. Λέγεται -και είναι σωστό- ότι τόσο αξίζει κανείς όσο αξίζει αυτό που αγαπάει και όσο αξίζουν οι προσφορές του στο κοινωνικό σύνολο.Η βιογραφία του αείμνηστου Παπα-Νίκου είναι σε όλους μας γνωστή. Θα την συνοψίσουμε με όσα λιγότερα λόγια μπορούμε.
 

Γεννήθηκε το 1925 στο χωριό μας. Σ'αυτό μεγάλωσε κι έζησε όλα του τα χρόνια. Απουσίασε μόνο ένα πολύ μικρό διάστημα. Παντρεύτηκε την εξαίρετη και αείμνηστη -εδώ και οχτώ χρόνια- σύζυγό του Σταυρούλα Γαλάνη από το Σιτοχώρι (πρώην Πιτσά), με την οποία εδημιούργησαν μια πολύ ωραία και πολυμελή οικογένεια. Απέχτησαν έξι (6) παιδιά. Τρία κορίτσια και τρία αγόρια και έντεκα εγγόνια, τα οποία τα μεγάλωσαν με στερήσεις και θυσίες, αλλά και με πολύ αγάπη.  Ο αγώνας για την ζωή και την οικογένεια ήταν σκληρός, συνεχής και αδιάκοπος. 

Οι ανάγκες τον ανέδειξαν πολυτεχνίτη. Δεν υπήρχε τέχνη που να μην την άσκησε. Ήταν χτίστης, σοφατζής ξυλουργός, σκεπάς, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος, σιδεράς, ηλεκτροσυγκολητής, μηχανικός αυτοκινήτων, κουρέας, τσαγκάρης, και τι δεν ήταν. Ήταν χαρισματικός. Με όλα καταπιανόταν και σε όλα τα κατάφερνε. Εννοείτε ότι στα αγροτικά και στα κτηνοτροφικά όλοι οι κάτοικοι του χωριού θεωρούνται εξιδικευμένοι επιστήμονες. Ήταν προκομένος... δημιουργικός. Είχε τρακτέρ και λιτρουβιό νύχτα-μέρα. Μόνο ηλεκτρονικά δεν ήξερε, γιατί ήταν προ της ψηφιακής εποχής. Για μικρό διάστημα γεύτηκε και το πικρό ψωμί της ξενιτιάς, πηγαίνοντας μετανάστης στη Γερμανία, αλλά πολύ γρήγορα επέστρεψε στην οικογένειά του. 

Επίσης κάποιο διάστημα είχε και το τηλεφωνείο του χωριού και ήταν ο αγγελιοφόρος μας. Τότε που δεν υπήρχαν ακόμη τηλεφωνικοί θάλαμοι, οι τηλεφωνικές συνομιλίες γινόντουσαν παρουσία όλων και ο όρος “προσωπικά δεδομένα” ήταν άγνωστος.  Συνεχώς δούλευε. Ήταν ακούραστος εργάτης του καλού. Σε όλους μας, με αγάπη και προθυμία, πρόσφερε τις γνώσεις του και τις εμπειρίες του, οποτεδήποτε τις είχαμε ανάγκη, είτε ημέρα ήτανε είτε νύχτα. Το τελευταίο του δημιούργημα ήταν το καινούργιο του αμπέλι, το οποίο καλλιεργούσε και φρόντιζε με μεγάλη αγάπη, αλλά δεν πρόλαβε να το χαρεί για πολλά χρόνια, γιατί τον πήραν τα γηρατιά.
 

Σε ηλικία κάπως μεγάλη (53) ετών, έγινε κι εργάτης του Χριστού. Χειροτονήθηκε ιερέας. Δεν ήξερε πολλά γράμματα, αλλά ανταποκρίθηκε με επιτυχία στα ιερατικά του καθήκοντα. Εξ άλλου της αγάπης τα κηρύγματα τα έκανε ο Χριστός, τα έγραψαν οι Ευαγγελιστές και οι ιερείς τα διαβάζουν τις γιορτές και τις Κυριακές στος ναούς και δεν απαιτείται οπωσδήποτε πανεπιστημιακή παιδεία. Λειτούργησε όχι μόνο στο χωριό μας, αλλά και στην Αυλώνα και στα Πλατάνια, καθώς και στα περίχωρα της περιοχής.Ήταν παρών σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις του χωριού μας και των περιχώρων μας. 

Ήταν φιλότιμος, φιλόξενος, καλόκαρδος και άριστος οικογενειάρχης. Ήταν χαρούμενος άνθρωπος. Στα γλέντια η καρδιά του πετούσε. Και χόρευε και τραγουδούσε. Συχνά στο χορό πετούσε “τη σκούφια του” κι έριχνε μπαλωθιές -όπως ήτανε το έθιμο του τόπου μας- και άναβε το κέφι.Η ζωή όμως δε του πρόσφερε μόνο χαρές κι ομορφιές αλλά και πίκρες μεγάλες.
 

Θρήνησε το θάνατο της κόρης του Γεωργίας, σε ηλικία (33) ετών και αργότερα το θάνατο της εγγονής του Αθηνάς, εγγονής από την ίδια κόρη του. Επίσης αργότερα εθρήνησε και τον θάνατο της παπαδιάς του, οπότε θα λέγαμε πως από τότε τον πήρε η κάτω βόλτα. Τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής του πάντοτε τα αντιμετώπιζε με υπομονή και αξιοπρέπεια.Συμπερασματικά ο Παπα-Νίκος υπήρξε το σημαντικότερο μέλος του χωριού μας. Η ζωή του ολόκληρη ήταν αγώνας δημιουργίας και προσφοράς. Μας άφησε πολλές παρακαταθήκες.
 

Σημαντικότατη, επίσης για το χωριό μας, ήταν η ιδιότητά του ως ιερέας, γιατί πέραν των άλλων κάλυπτε και τις πνευματικές μας ανάγκες. Γιατί όπως είπε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός “Ουκ επ'άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος -Δεν μπορεί ο άνθρωπος να ζει μόνο με ψωμί. Ο άνθρωπος εκτός από τις βιοτικές του ανάγκες έχει και πνευματικές.”...Και δυστυχώς από τότε που ο Παπα-Νίκος σταμάτησε να χτυπά την καμπάνα του Αγ.Νικολάου η Καλλίτσαινα... έχασε την ομορφιά της και την έννοια του χωριού. Ερήμωσε. Από τότε, ιερέα βλέπουμε μόνο κανά δυό φορές το χρόνο και σε καμμία κηδεία.

Θα ήταν σοβαρή παράλειψή μας αν δεν επισημαίναμε το σπουδαιότερο. Τον σεβασμό, την αγάπη και την συμπαράσταση που του έδειξαν τα παιδιά του μέχρι την τελευταία του στιγμή, γενόμενα έτσι παράδειγμα προς μίμηση στην κοινωνία της εποχής μας.
 

Αγαπημένε μας και αείμνηστε Παπα-Νίκο, μας άφησες πολύ ωραίες και ευχάριστες αναμνήσεις. Θα μας λείπεις. Θα σε θυμόμαστε όμως πάντοτε με πολύ αγάπη. Να είναι αναπαυμένη η ψυχή σου και να μας στέλνεις από'κει που βρίσκεσαι τις ευχές σου και την αγάπη σου. Αιωνία σου η μνήμη.

Το Δ.Σ. του Συλλόγου